Wat Nu?!

“Heb jij ook kinderen?”

Lang, lang geleden

waarom zoveel moeite doen?

Wat nu?!

14 maart 2024

Begin 2024 diende ik mijn ontslag in. Ik gaf een vaste job op voor het onzekere, het onbekende. Samen met andere vroedvrouwen, ging ik een vroedvrouwenpraktijk verder uitbouwen. Met mijn achtergrond in social media management, stond ik klaar voor alle vragen van mijn collega’s en werkte ik aan design, branding en uitstraling. Ik maakte ons klaar om een naamsverandering uit te voeren en regelde mee een fotoshoot om het allemaal een net professionelere touch te geven.

Ik zag het leven even door een roze bril, maar helaas heeft het niet lang mogen duren...

Hoewel de praktijk blijft verder bestaan, wilde de oprichter geen team meer aansturen. De praktische zaken moesten veranderen en dat vooral voor mij en mijn collega. Het nieuws kwam als een bom naar binnen. Mijn toekomstvisie kruimelde voor mijn ogen in een miljoen stukjes en ik kon maar een ding denken: WAT NU?!

Intussen zijn we een tijdje verder, staat mijn website op poten en kan ik met trots mijn eigen praktijk voorstellen. Het heeft veel gekost en dan heb ik het niet alleen over geld. Er zijn heel wat tranen gevloeid, er is veel frustratie en twijfel geweest, maar SCAlize is er.

Nu kan ik met veel enthousiasme vrouwen begeleiden in hun reis naar ouderschap.

Zijn er dingen die je van mij wilt weten, een onderwerp waar je graag over wilt lezen? Laat het gerust weten via een bericht of mail!

20 maart 2024

Mijn naam geeft het misschien al voor een stukje weg, maar ik ben geen rasechte Belg. Ik ben geboren en getogen in Zuid-Afrika. Met een moeder uit België, heb ik gelukkig de nationaliteit wel mee. Dat maakte het allemaal wel makkelijker om naar hier te verhuizen in mijn tienerjaren.

Als kind zei ik altijd dat ik neurochirurg wilde worden en moeder van 27 kinderen. Hoe ik tot dat getal ben gekomen, weet ik oprecht niet meer. Even later dacht ik 15, mijn eigen rugbyteam (want ja, we keken rugby in Zuid-Afrika), en nog later werden het er 5. Ik leerde mijn man kennen toen ik 19 was en 5 werd snel, 4, werd snel 3 en daar zijn we als koppel blijven plakken.

Nadat we afgestudeerd waren, zijn we gaan samenwonen. Met een beetje beroepsmisvorming op zak, wilden we snel aan kinderen beginnen. Ik stopte na een aantal maanden met de pil en we gingen proberen. (Grappig eigenlijk dat we dat zo verwoorden, niet? Maar ja, beter dan ‘we hebben onbeschermde seks’.)

Maand na maand was ik teleurgesteld. Het is gevoel dat jammer genoeg heel veel mensen herkennen. De moed zakt je in de schoenen en je weet even niet meer wat je moet doen of denken.

Na een jaar gingen we naar de gynaecoloog. Ik was als eerste aan de beurt. Heel veel controles, maar allemaal met positieve resultaten. Mijn baarmoeder was klaar voor een zwangerschap. De resultaten van mijn man daarna waren wat minder. “Het gaat moeilijk worden om zo zwanger te worden, he jong.” (inside joke voor zij die Dr Beukenhout kennen, he jong...)

Wij zijn vrij snel overgeschakeld naar kunstmatige inseminatie, zonder succes. Dan ICSI, zonder succes. En dan werd een goede vriendin van mij zwanger...

Ik viel in een put en werd heel gevoelig aan de vraag “Hebben jullie ook kinderen?” of “En? Wanneer beginnen jullie eraan?”. Verdriet, woede en wrok kleurde mijn hart zwart. Ik kon niet blij zijn voor anderen die kinderen kregen, ik kon mensen niet met overtuiging proficiat wensen. Ik ervaarde heel veel onrecht als iemand zwanger werd die niet in een ideale situatie zat. Iemand die niet financieel stabiel was of een huis had met genoeg kamers zoals dat bij ons wel was.

Ongeveer 30% van alle koppels maken dit mee en daar waren wij deel van.

Nu, jaren later, heb ik er vrede mee gemaakt. Ik zeg niet dat we nooit meer ISCI zullen proberen, maar ik pak het nu alleszins anders aan. Met meer oor en respect voor mijn eigen lichaam.

Met dat allemaal in mijn achterhoofd, ben ik gestart aan de Postgraduaat Preconceptiezorg. Ik wil graag een steunpilaar zijn voor mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Voor die 30%. Ik wil informeren en onderzoeken en helpen waar ik kan.

Ben jij een van de 30%? Aarzel niet om een gesprek in te plannen!

Lang, lang geleden

17 maart 2024

Als tiener verhuisde ik naar België. Het was een bewuste keuze. Ik kon achterblijven bij mijn vader, maar ik koos voor mijn toekomst. Ik wist dat als ik hier zou studeren, ik een veel betere opleiding zou krijgen en bijgevolg een betere job. Mijn doel was namelijk om neurochirurg te worden en dan kan je best een zo goed mogelijke opleiding krijgen.

Niet lang nadat we hier waren aangekomen, is een nicht van mijn mama bevallen van een tweeling. Ze beviel in een geboortehuis met de ondersteuning van twee vroedvrouwen. Ik had nog nooit van een vroedvrouw gehoord, ik weet zelfs niet of dat woord in het Afrikaans bestaat.

De vroedvrouw kwam binnen op het moment dat wij op babybezoek kwamen en ik was meteen onder de indruk. Ik weet niet meer wat ze aanhad, ik weet zelfs niet meer hoe ze eruit zag, maar ik herinner mij dat gevoel alsof het gisteren was. Mijn Rand viel (want toen dacht ik nog niet in termen van frank of euro’s) en ik voelde me thuis.

Heel verlegen vroeg ik wat een vroedvrouw nu eigenlijk doet. “Wij helpen mama’s bij de geboorte van hun baby.” SAY NO MORE, dacht ik, I’m in.

Meer overtuigen had ik op dat moment niet nodig. Ik heb daarna nooit meer over neurochirurg gesproken. Zelfs gynaecoloog is nooit bij mij opgekomen. Ik wou een persoonlijke band met mensen en dat had de vroedvrouw. De combinatie tussen het medische en het persoonlijke; een betere job was er niet in mijn ogen.

Nu, ongeveer 20 jaar later, denk ik dat nog altijd. Wat is er beter dan er zijn voor mensen, wat is er beter dan zorg dragen voor mensen, ze helpen, ze ondersteunen. Het gelach, geween, gejuich. Perfectie bestaat zogezegd niet, maar het moment dat een moeder haar kind voor de eerste keer vast heeft, komt wel heel dicht in de buurt.

Waarom zoveel moeite doen?

5 april 2024

Na een drukke wachtweekend, sta ik op maandagochtend toch nog eens vroeg op om bij te werken in het ziekenhuis. Na mijn shift, ga ik dan ook nog eens op huisbezoek bij nieuwe ouders.

Je zal je wel afvragen, waarom doe ik dit toch allemaal? Waarom steek ik er zoveel energie in en waarom doe ik zoveel moeite? Bijwerken is financieel nodig, daar kan ik niet onderuit, maar ik doe het vooral zodat ik mijn werk in de eerstelijn verder kan zetten.

Ik heb altijd gezegd dat ik een passie heb voor mensen. Mensen groot en klein, rijk en arm, jong en oud. En dat is ook wel echt zo. Mijn passie is om mensen goed te laten voelen over zichzelf, om ze te empoweren zodat ze sterk in hun schoenen staan en beseffen dat ze veel sterker zijn dan ze zouden denken. Mijn passie is om mensen bij te staan in moeilijke tijden met een hand op de schouder of een luisterend oor. Mijn passie is om te juichen als het goed gaat en te motiveren als het minder loopt.

En dat is nu net waarom ik het doe.

Ik werk lange uren en ik werk hard, maar wat doe ik het toch graag! Elke keer als ik een zwangere of nieuwe mama kan opbeuren, kan beantwoorden, kan geruststellen, ben ik zelf versterkt. Ik steek er misschien veel energie in, maar ik haal er veel meer uit. Ik bouw graag aan one-on-one relaties door eerlijk te zijn, informatie te geven en heel veel steun aan te bieden.

Ben ik de meest ervaren vroedvrouw in de buurt? Nee, absoluut niet.

Ga ik juist extra hard werken om de juiste informatie aan (aanstaande) mama’s te kunnen geven? Zonder twijfel!

Is dit iets wat jou aanspreekt, ben je zwanger of pas bevallen; neem gerust contact met me op zodat ik aan jou kan laten zien dat jij meer kan dan je denkt!

Zwangerschapsopvolging

Yogalessen